Dziennik 
Rekrutacja 
Kalendarium
Obiady
Plan lekcjiNasza szkoła
O nas
Szkoła Podstawowa nr 3 Przymierza Rodzin na Bielanach
Szkoła powstała w dwóch etapach: w roku 2003 (SP) i 2004 (Gimnazjum), od 2017 jest ośmioletnią szkołą podstawową. Wspieramy wszechstronny rozwój uczniów: zarówno intelektualny i fizyczny, jak i duchowy. Duży nacisk kładziemy na indywidualizację procesu nauczania: uczniom uzdolnionym stwarzamy warunki do osiągania sukcesów w olimpiadach i konkursach kuratoryjnych, uczniom z trudnościami w nauce zapewniamy wsparcie (zajęcia kompensacyjno-wyrównawcze).
W klasach 1-3 wprowadzamy elementy pedagogiki Montessori, w starszych – program nauczania włączającego metodę CLIL (zintegrowane nauczanie języka obcego i przedmiotów niejęzykowych, takich jak geografia, biologia, chemia i in.) oraz autorski program nauczania matematyki (pod patronatem Wydziału Matematyki, Informatyki i Mechaniki UW).
W klasach 1-4 pracuje 2 wychowawców – poranny (zajęcia edukacyjne) i popołudniowy (zajęcia ogólnorozwojowe). Oferujemy szeroki wybór zajęć dodatkowych (m.in. Obieżyświat, Kuchcikowo, eksperymenty naukowe, szachy, robotyka, judo, tenis stołowy, gimnastyka artystyczna).
Od klasy czwartej proponujemy naukę drugiego języka obcego (niemieckiego lub francuskiego).
Utrzymujemy kontakty na platformie internetowej ze szkołami za granicą: uczniowie mają okazję korespondować z rówieśnikami w j. angielskim oraz francuskim lub niemieckim.
Bierzemy udział w międzynarodowych projektach edukacyjnych typu Comenius czy Erasmus+. Nasze projekty e-Twinning (zrealizowane we współpracy ze szkołami z Budapesztu i Aten oraz Perugii) otrzymały prestiżową odznakę jakości „e-Twinning Quality Label”.
Przygotowujemy uczniów do uzyskania certyfikatów językowych Cambridge English, Fit in Deutsche oraz francuskiego DELF Prim.
Mamy bardzo dobre warunki do uprawiania sportu: sale gimnastyczne i boiska na miejscu, wyjazdy na basen. Nasi uczniowie biorą udział w licznych zawodach i imprezach sportowych z wielu dziedzin: piłka nożna, lekkoatletyka, pływanie, tenis stołowy, koszykówka, piłka ręczna.
Zielone Szkoły w młodszych klasach, a obozy naukowe w starszych organizowane są z dbałością o walory integracyjne i poznawcze.
Troszczymy się o rozwój duchowy naszych uczniów: modlitwa na rozpoczęcie dnia, comiesięczna msza święta, rekolekcje adwentowe i wielkopostne służą wzrastaniu w wierze.
W szkole istnieje możliwość uzyskania stypendium im. Franka Noszczyka przeznaczonego dla uczniów wyróżniających się prawością charakteru, zaangażowaniem w działania na rzecz społeczności szkolnej, dobrymi wynikami w nauce oraz postawą apostolską.
Historia
Pragnęliśmy stworzyć przede wszystkim taką szkołę, w której problem wychowania jest równie ważny jak poziom kształcenia. Myślę, że w dużym stopniu udało się to marzenie zrealizować. Dzięki dyrekcji, nauczycielom i wszystkim pracownikom szkoły, łącznie z osobami pracującymi fizycznie, bo oni razem tworzą atmosferę szkoły, udało się stworzyć miejsce, w którym nie tylko dba się o jak najwyższy poziom edukacji, ale przede wszystkim stara o najlepsze wychowanie. Myślę, że odpowiednia atmosfera w szkole daje możliwość dobrego wychowania.
Izabela Dzieduszycka,
założycielka i prezes stowarzyszenia Przymierze Rodzin
Jak to się zaczęło, czyli historia naszej szkoły
Kiedy w 1983 r. Stowarzyszenie Przymierze Rodzin rozpoczynało swoją działalność, nie było jeszcze planów, by w przyszłości miało prowadzić szkoły. Zakładano grupy działające przy parafiach, organizowano obozy dla dzieci i młodzieży. Dopiero w latach 90. pojawił się pomysł, aby Przymierze Rodzin zajęło się również kształceniem, i wtedy powstały szkoły w Garwolinie i na Ursynowie; pod skrzydła Stowarzyszenia przyjęta została także szkoła na Mokotowie.
Jako że wiele osób mieszkających w północnej części Warszawy również zainteresowało się placówkami prowadzonymi przez Przymierze Rodzin, już w 1999 r. podjęto intensywne starania o pozyskanie od gminy Bielany budynku po wygasłej szkole. Było kilka wstępnych propozycji przyjętych przez Przymierze, lecz z różnych względów żadna nie doszła do skutku. W 2003 r. Urząd m.st. Warszawy ogłosił konkurs na wykorzystanie budynku przy ul. Nocznickiego 7. Warunki były dla szkoły społecznej trudne do spełnienia, ale Przymierze stanęło do konkursu i wygrało. 20 sierpnia 2003 r. otrzymało klucze do budynku i w dziesięć dni musiało go przygotować na przyjęcie pierwszych uczniów. Wiele wcześniej zapisanych dzieci zrezygnowało, bo nie było pewności, czy szkoła będzie gotowa na przyjęcie uczniów 1 września. Trudno się temu dziwić, biorąc pod uwagę, jak wyglądała przed remontem.
Budynek był w bardzo złym stanie. Przymierze z pełną determinacją przystąpiło do przeprowadzenia kapitalnego remontu. Koncepcję architektoniczną szkoły opracowała pro publico bono pracownia Szaroszyk & Rycerski Architekci. Zaangażowano znaczne środki finansowe, mimo niepewności, jak długo Miasto będzie wydzierżawiać budynek.
Szkoła nr 3 Przymierza Rodzin zainaugurowała działalność w roku szkolnym 2003/2004. Na początku uczyło się w niej sześćdziesięcioro dziewięcioro uczniów w siedmiu klasach (od zerówki do klasy VI). Pracowało piętnaścioro nauczycieli. Przez cały rok trwał remont, który ukończono w sierpniu 2004 roku.
W drugim roku działalności, kiedy szkoła podstawowa już dobrze funkcjonowała, utworzono gimnazjum. 14 września 2004 r. ksiądz prymas poświęcił szkołę, która przyjęła imię Sługi Bożego ks. Jerzego Popiełuszki.
W 2005 r. Rada m.st. Warszawy podjęła uchwałę o wydzierżawieniu Przymierzu Rodzin budynku przy ul. Nocznickiego 7 wraz z działką na okres trzydziestu lat.
W połowie 2006 r. Przymierze podjęło jeszcze jedną istotną decyzję – o budowie przy naszej szkole ziemnych obiektów sportowych. Jak wcześniej przy remoncie budynku, tak i teraz z pomocą przyszła Elżbieta Rufener-Sapieha. Otrzymaliśmy też z Urzędu m.st. Warszawy ulgę w postaci obniżenia czynszu o 50% przez jeden rok. Wszystkie obiekty: boisko do piłki nożnej i ręcznej, boisko do siatkówki i koszykówki, bieżnia, skocznia i plac gier sportowych dla najmłodszych zostały uroczyście otwarte w październiku 2006 r.
Nie poprzestaliśmy jednak na tym. W następnych latach kolejno odnowione i zmodernizowane zostały pracownie w części gimnazjalnej, a w 2012 r. w miejsce dotychczasowej została utworzona nowa, dużo większa pracownia komputerowa. Systematycznie były również prowadzone inne niezbędne prace, takie jak wymiana kominów czy remont sali gimnastycznej.
Dyrektorem szkoły w latach 2003-2005 była Magdalena Bedyńska, która z zapałem organizowała nową placówkę i ma ogromne zasługi dla jej rozwoju. Po jej rezygnacji Przymierze Rodzin powołało na to stanowisko Mirosławę Piasecką-Galas, która pełniła tę funkcję przez trzy kadencje, do roku 2020. Obecnie dyrektorem szkoły jest Piotr Garal.
Szkoła na Bielanach wrosła już w tę dzielnicę i cieszy się dobrą opinią. Wielu naszych absolwentów kontynuuje naukę w renomowanych liceach, a najstarsi z nich ukończyli już studia i weszli w dorosłość. Ufamy, że będą ambasadorami Przymierza Rodzin i poniosą wartości zdobyte w szkole dalej w świat.
W tekście wykorzystano fragmenty książki Izabeli Dzieduszyckiej Nasza szkoła (Przymierze Rodzin, Warszawa 2007).
>> Wskazania dla szkoły katolickiej (XX Ogólnopolskie Forum Szkół Katolickich)
Patron
Patron naszej szkoły - błogosławiony ksiądz Jerzy Popiełuszko
Dlaczego ksiądz Jerzy został naszym patronem?
Od samego początku chcieliśmy, aby szkoła na Bielanach miała myśl przewodnią, którą zwykle wyznacza patron. Gdy Izabela Dzieduszycka wymyśliła patronat Sługi Bożego księdza Jerzego Popiełuszki - który wtedy nie był jeszcze ogłoszony błogosławionym - wszyscy się na to natychmiast zgodziliśmy.
Po pierwsze, szkoła jest usytuowana w pobliżu Huty Warszawa, której duszpasterzem był ksiądz Jerzy, więc uznaliśmy, że warto przypomnieć, że on tutaj działał. Chcieliśmy także, aby ludzie, którzy przechodzą koło szkoły, wspominali tę postać.
Jednak przede wszystkim wybraliśmy tego patrona, żeby pokazać, że można „zło dobrem zwyciężać”. To świętopawłowe zawołanie, które przyjął błogosławiony ksiądz Jerzy, jest bardzo dobrym mottem wychowawczym dla szkoły - 
uczy, żeby uspokajać agresję, gdyż można dużo więcej osiągnąć, ukazując dobro, niż biorąc odwet za zło.
Jestem przekonany, że to był bardzo trafny wybór, dlatego że warto naśladować ludzi, którzy miłowali Boga, to znaczy uważali, że Bóg jest godzien tego, żebyśmy bardziej Go kochali niż własne życie.
Adam Pietrzak,
wiceprzewodniczący stowarzyszenia Przymierze Rodzin
Życie księdza Jerzego
Dzieciństwo
Jerzy Alfons Popiełuszko urodził się 14.09.1947 roku w Okopach koło Suchowoli. Jego rodzice Marianna i Władysław prowadzili gospodarstwo rolne. Mieli pięcioro dzieci. Rodzina Popiełuszków była bardzo pobożna. Codziennie modlili się razem przy domowym ołtarzyku. W domu do Jerzego mówiono Alek (zdrobnienie od Alfonsa – jego pierwszego imienia). Jako dziecko był delikatny, wrażliwy, grzeczny, uprzejmy i bardzo lubiany.
Lata szkolne
Alek chodził do szkoły podstawowej w Suchowoli. Koledzy wspominają go jako małomównego, spokojnego, a jednocześnie uczynnego i szarmanckiego kolegę; zawsze chętnie angażował się w prace społeczne. Alek od najmłodszych lat był ministrantem. W szkole słynął z tego, że codziennie uczestniczył we mszy świętej, mimo że do kościoła miał pięć kilometrów. Do liceum chodził w Suchowoli. Po maturze postanowił wstąpić do seminarium. Ta decyzja nie była zaskoczeniem dla jego bliskich.
Seminarium duchowne
Jerzy Popiełuszko wstąpił do seminarium w Warszawie. Pogodny, uśmiechnięty, życzliwy i niekonfliktowy, zachowywał się jak każdy przeciętny kleryk, niczym szczególnym się nie wyróżniał, aż do czasu powołania do wojska.
Wojsko
Po pierwszym roku seminarium kleryk Popiełuszko został powołany do wojska, do jednostki specjalnej dla kleryków w Bartoszycach. Tam okazał niezwykłą siłę charakteru. Zasłynął jako jeden z najbardziej niepokornych – organizował wspólne modlitwy, nosił na palcu różaniec, którego nie zdjął nawet wtedy, gdy srogo go za to karano. Po wyjściu z wojska był w bardzo ciężkim stanie; trafił do szpitala. Dzięki wytrwałej modlitwie bliskich przeżył i powrócił do seminarium, aby kontynuować naukę.
Kapłaństwo
28 maja 1972 roku Jerzy przyjął święcenia kapłańskie z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego. Na obrazku prymicyjnym zapisał znamienne słowa: „Posyła mnie Bóg, abym głosił Ewangelię i leczył rany zbolałych serc”. Ksiądz Jerzy pracował w parafiach pw. Trójcy Świętej w Ząbkach, MB Królowej Polski w Aninie, Dzieciątka Jezus i św. Anny w Warszawie, a od 1980 roku w parafii św. Stanisława Kostki na Żoliborzu. W swoim kapłańskim życiu ksiądz Jerzy wiernie wypełniał powierzone mu obowiązki i okazywał szacunek każdemu człowiekowi.
Duszpasterz robotników
W sierpniu 1980 roku robotnicy Huty Warszawa ogłosili strajk okupacyjny. Ksiądz Jerzy odprawił dla nich mszę świętą na terenie huty, a potem został ich duszpasterzem: sprawował Eucharystię, spowiadał, chrzcił i udzielał ślubów.
Msze za Ojczyznę
W styczniu 1982 roku ksiądz Jerzy zaczął odprawiać w kościele św. Stanisława Kostki comiesięczne msze za Ojczyznę, które przyciągały tłumy warszawiaków. Miał on w sobie niezwykłą siłę, przekazywał nadzieję, dodawał otuchy. Zawsze bardzo starannie przygotowywał kazania, do dziś zachowały się ich rękopisy. Mówił o ludzkiej godności, przypominał, czym jest prawda, miłość, wiara, dobro. Nikogo nie atakował, wyzwalał z nienawiści. Jego fenomen polegał na prostocie i zwyczajności.
Żarliwe, patriotyczne kazania księdza Jerzego ściągnęły na niego uwagę Służby Bezpieczeństwa PRL. Zarzucano mu, że nadużywa wolności sumienia i działa na szkodę interesów państwa. Z tego powodu został aresztowany, wyszedł z więzienia po interwencji abp. Dąbrowskiego. Sytuacja księdza Jerzego była jednak na tyle poważna, że zaczął liczyć się ze śmiercią. Gdy po raz ostatni widział się z rodzicami, powiedział: „Jakbym zginął, to nie płaczcie po mnie”.
Męczeństwo
Ksiądz Jerzy Popiełuszko miał zginąć 13 października 1984 roku, ale próba zamachu nie powiodła się. 19 października 1984 roku w kościele pw. Świętych Braci Męczenników w Bydgoszczy odprawił ostatnią w swoim życiu mszę świętą. W drodze powrotnej do Warszawy został zatrzymany, uprowadzony i zamordowany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa.
Proces beatyfikacyjny
8 lutego 1997 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny księdza Jerzego Popiełuszki na etapie diecezjalnym; zakończył się on po czterech latach. Członkowie Trybunału Beatyfikacyjnego przesłuchali czterdziestu jeden świadków i sporządzili dokument zawierający dziewięćset stron. 3 maja 2001 roku w Watykanie rozpoczął się drugi etap procesu beatyfikacyjnego; został on zakończony 14 października 2006 roku.
19 grudnia 2009 roku papież Benedykt XVI złożył podpis na dekrecie o męczeństwie księdza Popiełuszki, co oznaczało zakończenie procesu beatyfikacyjnego. Ksiądz Jerzy Popiełuszko został beatyfikowany 6 czerwca 2010 roku. Wspomnienie liturgiczne błogosławionego księdza Jerzego zostało wyznaczone na 19 października.
Na podstawie książki M. Kindziuk Świadek prawdy oraz materiałów prasowych.
Fragmenty kazań
Szkoła
„Młodzież musi widzieć w nauczycielu przyjaciela, który przede wszystkim mówi prawdę, który stara się przekazywać młodemu pokoleniu cały dorobek kultury narodowej i religijnej. Nauczyciele muszą pamiętać, że wychowują młodzież dla Ojczyzny, która korzeniami sięga w daleką chlubną przeszłość, a nie dla takich czy innych ustrojów, które się zmieniają.” (KZ 142)
„Tylko wspólna i zgodna współpraca rodziców, wychowawców, Kościoła i całej młodzieży może przeciwstawić się wszystkiemu, co ogranicza wielkość człowieka i niszczy wartości wyrosłe z ofiary pokoleń Polaków, którzy płacili wysoką cenę za przetrwanie ducha narodu.” (KZ 142)
Służba
„Gdy odkurzymy słowo „służba”, szybko przekonamy się, iż ma ono biblijne korzenie i jest jednym z najpiękniejszych słów. Jako chrześcijanie zostaliśmy powołani do służenia światu, do tego, aby ów świat czynić lepszym i bardziej ludzkim. Nikt za nas tego zrobić nie może: żadna instytucja i żaden system. Zacznijmy więc od siebie przemianę rzeczywistości.” (DB 39)
Wolność
„Wolność jest nam przez Boga nie tylko dana, ale jednocześnie zadana, tak też jest i z godnością człowieka. Jest nam ona zadana na całe życie. I od nas zależy, czy ten dar godności dziecka Bożego doniesiemy do samego końca naszej życiowej drogi.” (KZ 133)
„Podstawowym warunkiem wyzwolenia człowieka ku zdobywaniu prawdy i życia prawdą jest zdobycie cnoty męstwa. Oznaką chrześcijańskiego męstwa jest walka o prawdę. Cnota męstwa jest przezwyciężeniem ludzkiej słabości, zwłaszcza lęku i strachu. Bo bać się w życiu trzeba tylko zdrady Chrystusa za parę srebrników jałowego spokoju.” (KZ 152)
„Bóg nigdy nie rezygnuje ze swoich dzieci, nawet z takich, które stoją do Niego plecami. I dlatego każdy ma szansę. Choćbyś po ludzku przegrał całkowicie, choćbyś zatracił swoją godność i całkiem się zaprzedał, jeszcze masz czas. Zbierz się, ogarnij, dźwignij. Zacznij od nowa. Spróbuj budować na tym, co w tobie jest z Boga. Spróbuj, bo życie jest tylko jedno.” (KZ 137)
Krzyż
„Krzyż zostaje przepojony Boską, bezgraniczną miłością i kiedy dotyka nas, musimy pamiętać, aby przyjmować krzyż z miłością. To recepta prawdziwie od Boga pochodząca.” (DB 72)
„W znaku krzyża ujmujemy dziś to, co najbardziej piękne i wartościowe w człowieku. Przez krzyż idzie się do zmartwychwstania. Innej drogi nie ma. I dlatego krzyże naszej Ojczyzny, krzyże nasze osobiste, krzyże naszych rodzin muszą doprowadzić do zwycięstwa, do zmartwychwstania, jeżeli łączymy je z Chrystusem, który krzyż pokonał.” (KZ 53)
Prawda
„Prawda wypowiadana w słowie kosztuje. Tylko za plewy się nie płaci. Za pszeniczne ziarno prawdy trzeba zapłacić. Każda rzecz, każda sprawa wielka musi kosztować i musi być trudna. Tylko rzeczy małe i liche są łatwe.” (KZ 135)
„Mamy wypowiadać prawdę, gdy inni milczą.
Wyrażać miłość i szacunek, gdy inni sieją nienawiść.
Zamilknąć, gdy inni mówią.
Modlić się, gdy inni przeklinają.
Pomóc, gdy inni nie chcą tego czynić.
Przebaczać, gdy inni nie potrafią.
Cieszyć się życiem, gdy inni je lekceważą.” (DB 53-54)
Na podstawie książki Dobrego dnia!... ze słowami ks. Jerzego Popiełuszki.
Stowarzyszenie Przymierza Rodzin
Stowarzyszenie Przymierze Rodzin powstało w okresie stanu wojennego, kiedy to działalność wszystkich organizacji społecznych została zawieszona. Zakazem działalności został objęty także Klub Inteligencji Katolickiej. Wtedy Izabela Dzieduszycka, przewodnicząca Sekcji Rodzin, postanowiła przenieść idee i metody pracy z rodzinami w KIK-u do parafii, jedynego bezpiecznego miejsca, w którym można było kontynuować działalność wychowawczą wśród dzieci i młodzieży. W tej pracy towarzyszyli jej: Adam Pietrzak, Inka Słomińska, Zula Wielowieyska, Bożena Sławińska i Stanisław Sławiński. Głównym celem było stworzenie rodzinom środowiska sprzyjającego katolickiemu wychowaniu dzieci i młodzieży.
Historię naszego stowarzyszenia tworzyło wielu ludzi – początkowo rodziny skupione przy parafiach, księża, a w późniejszym czasie osoby zaangażowane w budowę i organizację szkół: współpracownicy, nauczyciele, dzieci, młodzież szkolna, rodzice, środowisko naszych trzech świetlic, a także liczni dobrodzieje.
Iza Dzieduszycka z grupą członków KIK-u, we współpracy z Prymasowskim Komitetem Pomocy Represjonowanym i Duszpasterstwem Ludzi Pracy, zaczęła organizować obozy dla dzieci osób represjonowanych. Wyjazdy okazały się dużą pomocą dla rodzin, więc postanowiono stworzyć grupy dziecięco-młodzieżowe przy parafiach.
Pierwsze zdanie we wstępie naszego statutu brzmi: „Przymierze Rodzin, łączące ludzi z Bogiem i między sobą, pragnie kształtować środowiska życia chrześcijańskiego przez tworzenie warunków sprzyjających rozwojowi religijno-moralnemu rodziny i jej członków” oraz „w duchu służby podejmuje zadania na rzecz człowieka i dobra wspólnego. Ma poczucie odpowiedzialności za dziś i jutro rodziny, Kościoła, a także narodu i jego kultury”.
Po założeniu pierwszych ośrodków w parafiach: św. Stanisława Kostki, Najświętszego Zbawiciela, w Ursusie oraz w Falenicy (1982 rok) zaczęły bardzo dynamicznie powstawać kolejne ośrodki – zarówno w Warszawie, jak i w innych miastach.
Na początku 1983 roku powstał ruch Przymierza Rodzin, który działał bardzo intensywnie, ale nie mógł być zarejestrowany z powodów politycznych.
Pierwszym asystentem kościelnym Przymierza był przez krótki czas ks. Jerzy Chowańczak, a następnie przez długie lata – od 1986 roku – o. Mirosław Paciuszkiewicz SJ, przyjaciel i osoba ogromnie zasłużona dla rozwoju naszej organizacji. Pod koniec lat osiemdziesiątych dołączyli do Zespołu Odpowiedzialnych Jerzy i Krystyna Kijowscy oraz Michał Ginter.
Dzięki pomocy ks. Prymasa Józefa Glempa, Elżbiety Rufener-Sapiehy oraz zaprzyjaźnionego jezuity z Belgii w roku 1986 nabyliśmy dom w Podkowie Leśnej. Jego patronem został Stefan Korboński, członek kierownictwa Armii Krajowej, ostatni delegat Rządu RP na kraj. Anna Grocholska zaprojektowała domową kaplicę, dzięki czemu miejsce to mogło służyć nie tylko spotkaniom, lecz także modlitwie. Odbywały się tam inicjacje nowych grup i ośrodków według specjalnie opracowanej metody. Wtedy nasza działalność skupiała się wokół TOPR-ów, których liczba sięgnęła dwudziestu ośmiu. Dom w Podkowie Leśnej był przez dziesiątki lat miejscem obozów grup młodzieżowych, formacyjnych, kursów dla wychowawców i pomocników, rekolekcji dla wychowawców, spotkań z rodzicami dzieci przyjętych do naszych szkół i innych wydarzeń.
W tym czasie rozpoczęliśmy systematyczną pracę formacyjną, którą pomagał nam prowadzić o. Tadeusz Koczwara SJ. Adam Pietrzak ukończył studia teologiczne, aby móc odpowiedzialnie zająć się formacją (głównie dorosłych) w Przymierzu. Spotkania odbywały się zwykle w wieży przy kościele Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny.
Zafascynowani postacią sługi bożego Edmunda Bojanowskiego, z którym spowinowacona jest Izabela Dzieduszycka (z domu Bojanowska), poprosiliśmy Prymasa Józefa Glempa, byśmy mogli obrać go za patrona. Ksiądz Prymas uczynił zadość naszej prośbie i w 1997 roku sługa boży Edmund Bojanowski został patronem Przymierza Rodzin. Dwa lata później Ojciec Święty Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym.
W tym miejscu trzeba wspomnieć o ogromnym wsparciu, jakiego doświadczyliśmy ze strony Księdza Prymasa. Darzył on wielką sympatią zarówno Przymierze Rodzin, jak i samą Izę Dzieduszycką. Doskonale rozumiał naszą misję wobec rodzin oraz pracę dla ich religijno-moralnego rozwoju. W 1990 roku zatwierdził Przymierze Rodzin jako organizację katolicką o zasięgu warszawskim. Rok później Konferencja Episkopatu Polski wyraziła zgodę na naszą działalność w całym kraju. W tym samym roku Przymierze Rodzin zostało zarejestrowane w sądzie i otrzymało status stowarzyszenia. Na jego przewodniczącą wybrano Izabelę Dzieduszycką.
W ciągu trzydziestu pięciu lat Przymierze Rodzin bardzo się rozwinęło: oprócz licznych ośrodków przy parafiach powstały szkoły i świetlice środowiskowe. Tworząc nowe dzieła, zawsze pamiętaliśmy o katolickim charakterze naszej działalności. Troska o chrześcijańską formację dzieci i rodzin jest naszym naczelnym celem.
STOWARZYSZENIE PRZYMIERZE RODZIN OBECNIE
Stowarzyszenie kontynuuje swoją misję i choć czas, w którym powstawało, był zupełnie inny, to czujemy, że jest ona nawet bardziej aktualna niż wtedy. Widząc wiele zagrożeń duchowych, uderzających przede wszystkim w kondycję i jedność rodziny, ale też w uniwersalne wartości, mamy świadomość, jak bardzo jest teraz potrzebna pomoc w odpowiedzialnym, katolickim wychowaniu młodzieży.
JAK DZIAŁAMY
Terenowe Ośrodki Przymierza Rodzin (TOPR-y)
Podstawową, ogromnie ważną, działalnością Przymierza Rodzin są nadal grupy dziecięce i młodzieżowe działające przy parafiach, w których starsza młodzież, angażując swój czas i talenty, prowadzi grupy dla dzieci, dzieląc się wiarą, umiejętnościami, zaszczepiając wartości chrześcijańskie oraz rozwijając przyjaźnie, ucząc otwartości na drugiego człowieka, ale też wytrwałości, zaradności. Towarzyszą temu całe rodziny i bardzo pragniemy rozwijać to, co od początku było istotą Przymierza – pomoc rodzinom w katolickim wychowaniu dzieci.
Grupy są jednolite wiekowo i przez cały rok szkolny raz na dwa tygodnie spotykają się pod opieką wychowawców. Dwa razy do roku wyjeżdżają razem na obozy, latem (głównie) namiotowe lub wędrowne, zimą – narciarskie. Wyjazdy te stanowią prawdziwą przygodę – dzieci uczestniczą w budowie obozu, a w trakcie są zaangażowane w przygotowywanie posiłków i pełnienie innych obowiązków w ramach wacht. Odmawiana jest modlitwa poranna i wieczorna, modlitwa przed i po posiłkach. Przyjeżdża kapelan odprawić Mszę polową. Grupy mają swoją obrzędowość – znaki, symbole, zdobywają sprawności.
Po latach wychowankowie stają się wychowawcami i kolejne pokolenia kontynuują misję Przymierza Rodzin.
SZKOŁY
Stowarzyszenie Przymierze Rodzin prowadzi katolickie szkoły podstawowe, licea oraz szkołę wyższą. Nauczanie i wychowanie w szkołach Przymierza Rodzin ma na celu pełny rozwój osoby w sferze moralnej, duchowej, intelektualnej i fizycznej, zgodnie z wartościami chrześcijańskimi i prawdą ewangeliczną. Przygotowuje do podejmowania wyborów dotyczących dalszej edukacji oraz wyborów życiowych w oparciu o rozpoznanie godności własnej osoby i zadań wobec innych.
Szkoły mają swoją autonomię, ale ściśle współpracują ze sobą. Powołaliśmy Radę Dyrektorów, która umożliwia wymianę doświadczeń między szkołami.
Nasze placówki:
· Szkoła Wyższa Przymierza Rodzin im. Bł. Edmunda Bojanowskiego w Warszawie
· Katolickie Liceum Ogólnokształcące im. C.K. Norwida w Garwolinie
· Szkoła Podstawowa im. Jana Pawła II w Warszawie
· Liceum Ogólnokształcące im. Jana Pawła II w Warszawa
· Szkoła Podstawowa im. ks. Jana Twardowskiego w Warszawie
· Szkoła Podstawowa im. bł. ks. Jerzego Popiełuszki w Warszawie
ŚWIETLICE
Stowarzyszenie Przymierze Rodzin, krzewiąc ideę bł. Edmunda Bojanowskiego, prowadzi od kilkunastu lat świetlice środowiskowe.
W ramach świetlic prowadzone są zajęcia opiekuńczo-wychowawcze, rekreacyjno-sportowe, psychoedukacyjne, odrabianie lekcji i wiele innych, w zależności od potrzeb lokalnego środowiska. Oferowana jest pomoc rzeczowa. Społeczność Przymierza Rodzin włącza się w pomoc świetlicom, organizując zbiórki świąteczne, kiermasze, aukcje etc.
Utworzone zostały 3 placówki:
· Świetlica im. Bł. Edmunda Bojanowskiego w Rawie Mazowieckiej
· Świetlica Środowiskowa Przymierza Rodzin w Kutnie
· Świetlica Środowiskowa im. Bł. Edmunda Bojanowskiego w Ursusie
Ze świetlicy w Ursusie wydzielił się Klub Integracji Rodzinno-Sąsiedzkiej, który jest formą integracji rodzin. Oferuje wiele zajęć, spotkań. Skupia coraz więcej osób pragnących wspólnie doskonalić swoje kompetencje małżeńskie i rodzicielskie.
